Hepimiz dünyanın artık yaşanılası bir yer olmaktan çıktığından dem vurup duruyoruz. Hepimiz ötekileri suçluyoruz her zaman. Ötekileştirdiklerimizi... Asıl suçlunun beridekiler olduğundan bihaber ötekileştirdiklerimizi.
Hepimizin soyut, görünmeyen, kimsenin geçmesine izin vermediğimiz çemberlerimiz var etrafımızda.
Hepimiz şikayet ediyoruz yalnızlıktan; ama sonra habire konuşuyoruz, misafirlerin geç gittiğinden, ne varsa “öküz” gibi yediklerinden, çocuk terbiye edemediklerinden. Hepimiz şikayet ediyoruz dedikodudan, ama duramıyorzu işte dilimizin kaşıntısından.
Hepimiz ahkam kesiyoruz adamlık üstüne, methiyeler düzüyoruz adamlığımız üstüne. “BEN” diye başlıyoruz hep, karşımızda da bir “BEN” olduğunu unutarak. Sonra geçiyoruz karşılarına, çakallarımızla birlikte adamlık satıyoruz bol keseden, adamlıktan yoksunluğumuza yana yana.
Sonra hepimiz ahlak abidesi oluyoruz. Dilimiz coşuyor konuşurken Allah aşkına, peygamber şevkine, ümmeti Muhammed.... ALLAH ALLAH.... uçarak çıkıyoruz Cuma namazlarında mescidlerden sonra.
Hepimiz dünyanın artık yaşanılası bir yer olmaktan çıktığından dem vurup duruyoruz. Hep birlikte yaşaya yaşaya ölüyoruz sonra...
Ahmet SAVAŞ – Adana – Temmuz 2014
0 yorum:
Yorum Gönder